Gol Farzandane Iran

روي گلدختران آبادي، بگذاريد نام باراني
چون فروغ و فرانك و پوران، نام هايي هميشه ايراني
نام رودابه و كتايون را نام سارا و مريم و سيمين
شهرناز و انوشه و سيندخت، ياسمين و ستاره و نسرين
غصّه دارد هنوز تهمينه، داغ سهراب در دلش جاري ست
با فرنگيس مهربان باشيد، ياد آن ها نشان بيداري ست
تا به ياد منيژه مي افتم، بيژن آزاد مي شود از چاه
نام جمشيد و ايرج و هوشنگ، مي شود با بهار و گل همراه
شاه تهمورث و سيامك و سام، رنگ و بوي گل وطن دارند
گيو و بهرام و آرش و مهران، ريشه در كشوري كهن دارند
ياد فرهاد و بيستون باشيد، بلكه شيرين شود روان شما
با كيومرثِ جان قدم بزنيد، گل كند باز ، باغ جان شما
به منوچهرِ عشق، دل بدهيم، نام او همرديف باران است
سورنا را به ياد بسپاريم، آبرودار خاك ايران است
نام كوروش يادمان نرود، با خشايار هم عنان باشيم
با فرامرز و اردشير و قباد، زير چتري از آسمان باشيم
بايد از مازيار بنويسيم، از فريدون و بهمن و سامان
از فريبرز و بابك و شاپور، از رهام و سيامك و ساسان
آريو برزن اين شهيد وطن، قهرمان هميشه ي ايران
رستم و يزدگرد و فيروزان، نام شان سربلند و جاويدان
بنويسيد كاوه را با شوق، نام كسرا و نام آرش را
نام افشين و بابك و خسرو، نگذاريد جا، سياوش را ....
صبح تان همچو صبح نيشابور، باغ تان پر بنفشه و سوسن
دشت هاتان پر از گل نرگس، غرق گلنار و لاله و لادن
پارسي اين زبان ايراني، مظهر اتحادمان باشد
نام اين سرزمين جاويدان، تا هميشه به يادمان باشد
باغبان ها به روي گل هاشان، نام هايي قشنگ بگذارند
نامي از جنس آفتاب و بهار، نام خوش آب و رنگ بگذارند
تا شبت را سپيده گل بزند، نام مهتاب و ژاله را بنويس
شور شهناز تا دلارام است، نسترن را و لاله را بنويس
عشق هنگامه مي كند بر پا، با نگار و نگين و ركسانا
با هماي و شراره و نوشين، با پريسا و هستي و مينا!
با پريا و مهري و مينو، مهرناز و مهستي و مهشيد
با دل افروز و نازنين و بهار، باز نوش آفرين شود خورشيد!
مانده طرحي قشنگ در يادم، روي دستان آب، نيلوفر
بيشتر از شكوفه بنويسيم، از زري، از فرشته، از زيور
روشنك را به پرنيان بسپار، تا به دريا به آرزو برسي
نام آزاده را رها بنويس، تا به گل ها به عطر و بو برسي
ارغوان و ستايش و مهناز، شهرزاد و بهاره و مهسا
نام سودابه، خوب و خوش آواست، همچو لبخند يار خوش سيما
ماهرخسار و ماهرخ زيباست، نام هايي قشنگ و پر شورند
شهربانو و مهرنوش و پري، همچو فيروزه ي نشابورند
همچنان مانده است در يادم، شاهرخ، پارسا و گوهرشاد
مهربانو به نازگل مي گفت، نام ايران ما گرامي باد
بنويسيد هومن و فرشيد، يا كيان و كيارش و نيما
آرمين، آريا، سروش، ارژنگ، مهرزاد و سپهر يا سينا
داريوش اين گل هخامنشي، شهريار بزرگ ايران است
باربد، برد يا، نكسيا، حال، نوبت آرمان و اشكان است
ماني و ماهيار با مزدك، از گذرگاه جاده مي آيند
شاه انوشيروان و شروين، با آبتين هم پياده مي آيند